Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Αν φύγουμε στον πόλεμο

Αγαπητοί συμπολίτες, είμαστε σε πόλεμο. Οικονομικό πόλεμο. Και όπως σε κάθε πόλεμο η έκβαση είναι αβέβαιη. Και δε βρισκόμαστε μόνο εμείς σε πόλεμο, αλλά όλος ο πλανήτης. Δεν είναι τυχαίοι οι σύμμαχοι της Γερμανικής ηγεσίας και δεν ήταν ποτέ. Πάντα οι ίδιοι ήταν, τα ίδια συμφέροντα. Ναι έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο πέφτουν σφαίρες και υπάρχουν απώλειες, υπάρχουν όμως και από τις δύο πλευρές. Κι αντί να μετράμε απώλειες θα έπρεπε να συνεχίζουμε τη μάχη. Ο απολογισμός θα γίνει μετά.

Η Ευρώπη διαβρώθηκε, από τις ίδιες ιδέες που διαβρωνόταν πάντα και με τις ίδιες μεθόδους. Η ιστορία επαναλλαμβάνεται, αυτή είναι η δουλειά της. Και ο πόλεμος δε γίνεται για να πάρουμε μεγαλύτερο δάνειο ή λιγότερα μέτρα, γίνεται για να πάρουμε πίσω τη γη μας. Εννοείται πως ο εχθρός θα πολεμήσει κι αυτός. Εννοείται πως θα έρθουν τα πάνω κάτω. Οι φασίστες μας θέλουν λέει εκτός Ευρώπης, δικαίωμά τους είναι και πολεμούν γι αυτό με κάθε τρόπο, ορθόδοξο ή ανορθόδοξο. Κουράζομαι όμως ν' ακούω βογκητά με κάθε σφαίρα που πετάει στον αέρα. Αυτή τη στιγμή μια ολόκληρη ηπειρος έχει διχαστεί. Κατά τη γνώμη μου πάντα διχασμένη ήταν απλά τώρα φαίνεται. Μετά από δεκαετίες είδαμε στην Ευρωβουλή πραγματική δημοκρατία. Μετά από δεκαετίες ακούστηκαν και καταγράφηκαν απόψεις που κυκλοφορούσαν μόνο από στόμα σε στόμα. Μετά από δεκατίες διεκδικείται το δίκαιο, όπως είπε κι ο Μανώλης Γλέζος, το δίκαιο. Κάτι ξέρει ο Γλέζος, το 'χει ξαναδεί το έργο. Ο εχθρός μοιάζει να χάνει το momentum, τη φόρα του. Κι όταν ο επιτιθέμενος χάνει τη φόρα του χάνει τον πόλεμο, το λένε όλα τα εγχειρίδια στρατηγικής.

Αντί να βλέπουμε αυτό λοιπόν μυξοκλαίμε σαν κωλόγριες ρίχνοντας αναθέματα και παριστάνουμε τους προπονητές του καφενείου. Σε συνθήκες πραγματικού πολέμου αυτό θα ισοδυναμούσε με στρατοδικείο. Σα να βλέπω την εθνική Ελλάδος να παίζει αισθάνομαι τους τελευταίους μήνες. Όποτε βάζουμε γκόλ πανηγυρίζουμε στο σύνταγμα κι όποτε τρώμε κρυβόμαστε στην τρύπα μας. Τώρα όμως παίζουμε στον τελικό κι αυτό δε το θυμάται κανένας. Έχουμε πόλεμο, έχουμε απώλειες, έχουμε και νίκες. Το παιχνίδι παίζεται και μέχρι τώρα έχουμε παίξει πολύ καλά.

Κι αν φύγουμε στον πόλεμο γλυκό μου Χαρικλάκι, θα κάνεις τον εισπράκτωρα ή και το σωφεράκι που έλεγε ο Βαμβακάρης. Ας κανει λοιπόν ο καθένας το καθήκον το όποιο είναι αυτό. Αρκετά με τις κλάψες, ψυχραιμία χρειάζεται και υπευθυνότητα.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Γιατί Όχι


Γεννήθηκα στην Πάτρα στα τέλη του 1979 και μεγάλωσα στη δυτική Πελοπόννησο. Ο πατέρας μου πάντα ήθελε ν' αλλάξει τον κόσμο και τον άλλαξε λίγο, ίσως και χωρίς να το καταλάβει. Έζησα την εποχή που στριμοχνώμασταν δύο οικογένειες μέσα σ' ένα fiat 127 να πάμε για μπάνιο. Το φαγητό δε μας έλειψε ποτέ, ούτε και καμιά χαρά της ζωής. Βρέθηκα στην Αθήνα όπου σπούδασα και δούλεψα, πάντα μου άρεσε να δουλεύω από παιδί για να είμαι ανεξάρτητος. Άλλαξα πολλά επαγγέλματα μέχρι που βρήκα αυτό που ήθελα να κάνω, έγινα ηθοποιός. Δούλευα πολύ και δύο και τρεις δουλειές, κάθε χρονιά πήγαινα και λίγο καλύτερα. Δεν αμοίφθηκα ποτέ αστρονομικά ποσά, μπορούσα όμως με λίγη επιπλέον προσπάθεια να ζω αξιοπρεπώς και δεν ήθελα παραπάνω. 
 
Ξαφνικά όλα άλλαξαν, εμάς η κρίση μας έπιασε από νωρίς. Αρχικά τα μεγάλα κανόνια των εταιριών και οι κομπίνες, μετά οι μισθοί άρχισαν να πέφτουν και οι ανεργία να ανεβαίνει. Έκανα δουλειές του ποδαριού, μεροκάματα από 'δω κι από 'κει μια ή δύο φορές τη 'βδομάδα. Σέρβιρα μασόνους, καθάρισα τουαλέτες σε κυριλάτα μπαρ που νεόπλουτοι απαίδευτοι πλήρωναν 20 ευρώ για ένα κοκτέιλ. Πήγα μετανάστης στην Αμερική είδα κι εκεί εκμετάλευση, μετά ανακρίθηκα στο τελωνείο με πέταξαν σα την τρίχα απ' το ζυμάρι, γύρισα στην Ελλάδα. Είδα τους φίλους μου να φεύγουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ανθρώπους να τρώνε απ' τα σκουπίδια, να κοιμούνται στους δρόμους, να αυτοκτονούν. Έβγαλα φυλλάδιο, είδα εξαθλιωμένους Σομαλούς στον κόλπο του Άντεν, την Υεμένη και τα στενά του Τζιμπουτί να θαλασσοδέρνονται κι ένα κοντό κομπλεξικό ρουφιάνο νεοναζί με ανεκπλήρωτο όνειρο της ζωής του να γίνει ασφαλίτης να με διατάζει στη βάρδια μου. Είδα τους Ινδούς ναυτεργάτες στις λάτζες, τους ξυπόλητους στη Σρι Λάνκα, το στρατό στους δρόμους της Αιγύπτου, τον αμύθυτο πλούτο στα Εμιράτα και τον πλούτο των εθνών φορτωμένο σε κοντέινερ για να πάρω ένα μεροκάματο μικρότερο απ' όσο έπαιρνα στη χώρα μου στην αρχή της κρίσης. Σιχάθηκα.
Όμως δε λέω γι αυτό Όχι. Θα ψηφίσω όχι γιατί υπάρχει κάτι που το σιχάθηκα πιο πολύ, την κοροϊδία. Σιχάθηκα την εκμετάλλευση, τα ψέματα, την προπαγάνδα, τη λάσπη. 
Βλέπω τα κανάλια, τις διαφημιστικές και τα έντυπα, των οποίων το βόθρο γνώρισα από μέσα, να εξαπολύουν οχετούς ψεμάτων. Τις τράπεζες να τραμπουκίζουν ασύστολα τους πάντες. Τα δικαστήρια να τυλίγουν σε μια κόλα χαρτί όποιον δεν έχει λεφτά και να ταλαιπωρούν για χρόνια όποιον κάνει το λάθος να αναζητήσει το δίκιο του εκεί. Την αστυνομία να βυσοδομεί εις βάρος αυτών που υποτίθεται προστατεύει και να προστατεύει μεγαλοεργολάβους. Τις πολυεθνικές φαρμακευτικές να αποδομούν συστηματικά το σύστημα υγείας σκυλεύοντας το δημόσιο χρήμα. Την παιδεία να απαξιώνεται με το έτσι θέλω. Τους παρακρατικούς μηχανισμούς και στρατούς, ακόμα και κοινοβουλευτικών κομάτων, να προβοκάρουν κάθε αντίσταση και να δολοφονούν. Τις μίζες εξοπλιστικών προγραμάτων να χορεύουν. Ασύληπτα σκάνδαλα να με προκαλούν. Τους κοματάρχες να υποτιμούν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου. Το βαθύ κράτος να στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και δημιουργίας. Τους συνδικαλιστές να ξεπουλούν την ψυχή τους στο διάολο. Τη χώρα διάτρητη από ξένες μυστικές υπηρεσίες, οικονομικούς δολοφόνους και σοκ. Φτάνει πια, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που συμφώνησα να ενταχθώ. Δε συναίνεσα ποτέ να υποφέρω για να συντηρώ μια απρόσωπη ελίτ και θέλω πίσω αυτό που δικαιούμαι. Μια Ευρώπη όπως την οραματίστηκαν οι λαοί της μετά το τέλος του Β' παγκομίου πολέμου. Μια Ευρώπη που κανείς δε θα κουνάει το δάχτυλο σε κανένα. Την ευρώπη για την οποία εργάστηκα κι εγώ σκληρά και την πλήρωσα με τον ιδρώτα και το υστέρημά μου. Είναι χρέος μου να πω όχι στα σχέδια αυτών που υφάρπαξαν τα όνειρα και τους κόπους μου, είναι χρέος μου να θυμίσω σε όλους τι σημαίνει δημοκρατία και από που εκπορεύεται. Είναι χρέος μου να δώσω στην Ευρώπη, τη χώρα μου και τον εαυτό μου μια σημαντική ευκαιρία. 

Ψηφίζω όχι γιατί δε μπορώ να πάρω ανάσα. Ψηφίζω όχι γιατί θέλω ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, δημοκρατία και την ευκαιρία να ζήσω σαν άνθρωπος. Ψηφίζω όχι γιατί σε λίγο καιρό θα είμαι πατέρας και αυτή η ψήφος είναι το μόνο που οφείλω.

Θέμης Αγγελόπουλος

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Husaberg

Ο φίλος μου ο Χρήστος. Ψηλός, αδύνατος, με μακριά λεπτά άκρα, εξαιρετικά ανήσυχα μάτια που δε σταματούν να κινούνται μέσα στις κόχες τους και μόνιμη έννοια για το σωματικό του βάρος το οποίο δεν αυξάνεται, σε αντίθεση με το δικό μου που δε μειώνεται. Φύσιν αντισυμβατικός άνθρωπος, ζει τη ζωή του προκαλώντας σε κάθε περίσταση το χάος μέσα στο οποίο ζούμε όλοι μας.






Τον καιρό εκείνο, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, ο Χρήστος είχε ξεμείνει από μηχανάκι και κυκλοφορούσε με το αυτοκίνητο. Αποφάσισε ν' αγοράσει ένα για να κάνει μότοκρος. Έτρεχε παλιότερα σε αγώνες και ήθελε να ξανακάνει το χόμπι του. Μου το ανακοίνωσε λοιπόν, οπότε αρχίσαμε να το συζητάμε. Δική μου άποψη βεβαίως ήταν να πάρει Γιαπωνέζικο, εκείνη την εποχή μάλιστα η Honda είχε πρωτοκυκλοφορήσει το CRF το οποίο ήταν και παραμένει μια καταπληκτική κατασκευή. Και επρόκειτο για Honda, δηλαδή απροβλημάτιστη λειτουργία εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Συγχωρήστε το απόλυτο της θέσεώς μου, αλλά πως να το κάνουμε, μερικά πράγματα είναι αυταπόδεικτα.

-Ά πα πα, Γιαπωνέζικο με τίποτα. Θα έκανα δηλαδή μια παραχώρηση για Yamaha αλλά δε θέλω Γιαπωνέζικο.
-Μήπως 'κάνα WR αφού θέλεις Yamaha?
-Θέλω τετράχρονο.

Δεν επέμεινα. Ο Χρήστος είναι μηχανολόγος, παλιός αγωνιζόμενος και χρόνια δημοσιογράφος σε έντυπα μηχανοκίνητου. Δε θα μπορούσα να επιμείνω.
Αρχίσαμε να εξετάζουμε διεξοδικά μία μία τις επιλογές. Η εξέταση αυτή κράτησε περίπου έξι μήνες. Επισκεφτήκαμε όλες τις αντιπροσωπείες, τις μάντρες, τους εμπόρους, τους εισαγωγείς, τις αποθήκες, τα υπόγεια και γενικά όλα τα μέρη στα οποία θα μπορούσε να βρει κανείς μηχανάκι στο λεκανοπέδιο Αττικής. Συζητήσαμε άπειρες ώρες σχετικά με τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, τις μεθόδους παραγωγής, τα υλικά, την τεχνολογία, τις σχεδιαστικές τάσεις, την πολιτική κάθε εταιρίας, κάθε μοντέλο ξεχωριστά για την τελευταία δεκαετία και γενικότερα εξαντλήσαμε κάθε περίπτωση μεμονωμένα ή συγκριτικά με τις υπόλοιπες. Ο Χρήστος παρ' όλ' αυτά δεν είχε αποφασίσει.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως όλη αυτή η διαδικασία με είχε κάνει να βαρεθώ, μπορώ όμως να πω το αντίθετο. Οι μοτοσυκλέτες δεν με κάνουν ποτέ να βαριέμαι και η έρευνα αγοράς τους είναι από μόνη της μια ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα. Οι προσφερόμενες επιλογές μπορούν να ικανοποιήσουν το πιο περίεργο γούστο ή βίτσιο. Έτσι ακόμα και στην περίπτωση που ο προβληματισμός δεν αφορά εσένα προσωπικά αλλά κάποιο φίλο, το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Μπορώ να πω πως απολάμβανα την αναποφασιστικότητα του φίλου μου.

Ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνό μου.
-Αγόρασα μηχανάκι.
-Α μπράβο! Πολύ ωραία.
-Δε θα με ρωτήσεις τι πήρα?
-Πήρες Husaberg.
-Που το ήξερες?
-Ήμουν σίγουρος.
-Θες να έρθεις να το δεις? Είμαι στο συνεργείο του Κυριάκου.
-Φυσικά. Έρχομαι τώρα.

Ο Χρήστος, καθώς προείπα, είναι παλιός αγωνιζόμενος. Έτρεχε Husaberg από την εποχή που εμφανίστηκαν τα πρώτα τετράχρονα στο χώμα. Όλη η εξάμηνη έρευνα που είχε προηγηθεί έγινε στην ουσία για να αποκλείσει το ενδεχόμενο αγοράς κάποιου άλλου δικύκλου. Ήθελε να είναι σίγουρος οτι παίρνοντας το συγκεκριμένο δε θα βρισκόταν κάποιο άλλο στη συνέχεια το οποίο να τον κάνει να προβληματιστεί σχετικά με την απόφασή του. Τα είχε ψάξει όλα διεξοδικά και είχε βρει για κάθε επιλογή ένα πολύ καλό επιχείρημα να την απορρίψει. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι σίγουρος.

Τον βρήκα στο συνεργείο πασαλειμένο με λάδια μέχρι το γόνατο. Είχε πέσει με μανία πάνω στο μηχανάκι και το έγδυνε. Το σκηνικό έμοιαζε με επισκευή κατά τη διάρκεια αγώνα στη μέση της ερήμου, με τον ήλιο να δύει και το μηχανικό να βιάζεται να μη τον βρει η νύχτα και τον φάνε τα τσακάλια. Αν μπορούσε να κάνει όλες τις δουλειές με μια κίνηση θα το είχε κάνει. Αφαιρούσε από πάνω κάθε τι περιττό, κάθε τι που προσέθετε βάρος ή προεξείχε.
Φυσικά να βοηθήσω δε μπορούσα με το Χρήστο να γυρίζει σα σβούρα γύρω απο το μηχανάκι και για να μπω στη διαδικασία να πιάσω το ρυθμό του ούτε λόγος, μόλις είχα πιεί τον πρώτο καφέ της ημέρας. Χαιρέτησα, άναψα τσιγάρο, και κάθισα να χαζέψω το θέαμα.

Παρακολουθούσα για αρκετή ώρα σκεπτόμενος τι θα έκανε εμένα να θέλω να αποκτήσω ένα μηχανάκι σαν αυτό. Σκέφτηκα τις ατέλειωτες μανιβελιές και τρομοκρατήθηκα. Κάποια στιγμή ο Χρήστος σταμάτησε, ήρθε δίπλα μου, με κοίταξε και με ένα πλατύ χαμόγελο περηφάνιας μου δήλωσε:

"Έχω στο σπίτι ένα Dellorto καινούριο, στο κουτί του. Δεν έχει δουλέψει ποτέ".

Η φράση αυτή με αποτελείωσε. Το Husaberg είχε πάνω του ένα υπέροχο FCR σωστό στολίδι. Για να πώ την αλήθεια ήταν το πρώτο πράγμα που κοίταξα πάνω στο μηχανάκι. Και τώρα ήθελε να το βγάλει και να βάλει Dellorto.
Γιατί???
τον ρώτησα.
Keihin σε Husaberg? μου απάντησε.

Για να είμαι ειλικρινής αδυνατούσα να καταλάβω τους λόγους που είχε κάποιος ν' αγοράσει ένα τόσο αντισυμβατικό και απόλυτο μηχανάκι. Να πρέπει να μάθει όλα τα κόλπα και τα χούγια του απλά για να θέσει τον κινητήρα του σε λειτουργία. Nα μάθει να ρυθμίζει καρμπυρατέρ για να λειτουργεί σωστά κάθε φορά που οι περιβαλλοντικές συνθήκες μεταβάλλονται και γενικά να αποκτήσει τις γνώσεις μηχανολογίας αποφοίτου του εθνικού Μετσόβειου πολυτεχνείου για να κάνει μια βόλτα.
Όμως τελικά εκεί ακριβώς κρυβόταν το μυστήριο. Όταν κάνεις το χόμπι σου χρειάζεσαι ακριβώς αυτό, είναι κάτι πολύ προσωπικό. Είναι όλες εκείνες οι μικρές ατέλειες και ιδιοτροπίες που κάνουν τα πράγματα ενδιαφέροντα. Η τελειότητα είναι βαρετή γιατί είναι απόλυτα προβλέψιμη. Ο Χρήστος είχε κάνει την καλύτερη επιλογή. Δεν τον ενδιέφερε να κάνει προπόνηση, ούτε να καλύψει τις ανάγκες της καθημερινής του μετακίνησης. Αναζητούσε κάτι το ξεχωριστό, κάτι απρόβλεπτο. Είναι κάτι που ο ίδιος συνήθιζε να λέει, το νόημα του οποίου μέχρι τότε μου διέφευγε. "Όταν προσφέρεις ένα δώρο σε κάποιον, το δώρο αυτό πρέπει να είναι κάτι επί της ουσίας “άχρηστο”. Κάτι που ο ίδιος θα ήθελε αλλά υπό κανονικές συνθήκες δε θα προσέφερε ποτέ στον εαυτό του. Κάτι αντισυμβατικό και ιδιαίτερο". Και όταν πρόκειται να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου αυτό είναι τελικά το ζητούμενο, να κάνεις την υπέρβαση.

Ήθελα πολύ να κάνω βόλτα αυτό το μηχανάκι. Έχω ακούσει μάλιστα πως οδηγικά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Συνάντησα το Χρήστο μια Κυριακή σε μια πίστα. Σκόπευα σ' ένα από τα διαλλείματά του να κάνω εκείνη τη βόλτα. Όμως ο Χρήστος έπεσε και έσπασε την κλείδα του.
Ενώ ο Δημήτρης τον πήγαινε στο νοσοκομείο πήγαμε με την Έφη να πάρουμε το μηχανάκι από το σημείο που είχε πέσει για να το φορτώσουμε στο τρείλερ. Ο Χρήστος μου είχε εξηγήσει πρίν φύγει όλη την ακολουθία ενεργειών για να το βάλω μπροστά. Όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα, πράγμα που δε μου έχει ξανασυμβεί με μοτοσυκλέτα. Προσπαθούσα με όλη μου την υπομονή για αρκετή ώρα και αναρωτιόμουν ποιός σατανικός νους τοποθέτησε τη μανιβέλα αριστερά. Στην πραγματικότητα όμως δε με πείραξε καθόλου.

Θα ήθελα ακόμα να κάνω εκείνη τη βόλτα. Όμως τα χρόνια πέρασαν, το μηχανάκι εκλάπη, ήρθε η κρίση, αλλάξαμε ζωές, ο Χρήστος για κάποιο λόγο που ποτέ δε μου εξήγησε σταμάτησε να μου μιλάει. Κοντολογίς ήρθαν τα πάνω κάτω από τότε. Όμως εγώ θυμάμαι ακόμα εκείνο το Husaberg και ότι αυτό συμβόλιζε.

Θέλω ακόμα να το κάνω μια βόλτα.
Αφού πρώτα καταφέρω να το βάλω μπροστά. 


 

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Η ουρά του Γαϊδάρου

Είδα χθες πρώτο θέμα τη μεγαλειώδη διαδήλωση στο Παρίσι υπέρ του υπέρτατου αγαθού, της ελευθερίας του λόγου. Πουθενά όμως δεν είδα να σχολιάζεται η δολοφονία 2000 γυναικόπαιδων και γέρων στη Νιγηρία. Φαίνεται πως η ανθρώπινη ζωή δεν λογίζεται ως αγαθό, πόσο μάλλον στη Νιγηρία.
Κι εκεί φονταμενταλιστές ισλαμιστές έχυσαν αίμα αλλά δεν έτρεξε κάστανο, εκεί το ισλάμ δεν αποτελεί απειλή. Άλλωστε στην Αφρική αυτό συμβαίνει συνέχεια και η ανθρώπινη ζωή κοστίζει λιγότερο από μια σφαίρα, γι αυτό χρησιμοποιούν ματσέτες στις γεννοκτονίες.
Μια γενοκτονία στην Αφρική δεν πουλάει όσο ο φόνος έντεκα δημοσιογράφων στο Παρίσι. Κι αν οι Ισλαμιστές έκαναν επίθεση σε προπόνηση της Παρί σεν ζερμέν τώρα θα είχαμε τηλεμαραθώνιους.
Μεγαλειώδης η διαδήλωση στο Παρίσι παρουσία ξένων ηγετών και ακροβολισμένων ελεύθερων σκοπευτών. Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος
έπευσε να βροντοφωνάξει Je suis Charlie. Η κορωνίδα της δυτικής κουλτούρας δέχτηκε επίθεση. "Η καρδιά της Ευρώπης χτυπά στο Παρίσι" τίτλος όλων των δελτίων και των ρεπορτάζ. 

Εκεί που έσταξε η ουρά του γαϊδάρου θα συμπλήρωνα εγώ.

Ο Καζαμπούμπου