Φωνάζει ο κλέφτης

Ζήτω η ενωμένη Ευρώπη. Ποιά?

Τα τελευταία χρόνια είδαμε και ακούσαμε πολλά και θα δούμε και θ' ακούσουμε ακόμα περισσότερα. Μας αποκάλεσαν τεμπέληδες, κλέφτες, ψεύτες μέχρι και ριάλιτι μας κάνανε με τίτλο Go Greek for a week, μας αποκάλεσαν γουρούνια. Η μικρή μας Ελλαδίτσα βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της παγκόσμιας οικονομίας και σίγουρα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης. Όμως γιατί όλος αυτός ο καυγάς?

Η ενωμένη Γερμανία δια στόματος Άγγελας Μέρκελ μας είπε οτι δε μπορεί να μας βοηθήσει γιατί λέει είμαστε αναξιόπιστοι και ανάξιοι ενώ η πολιτική και οικονομική μας διαφθορά έχει ξεπεράσει τις μέχρι τώρα γνωστές κλίμακες και μονάδες μέτρησης. Ο δημόσιος τομέας δε λειτουργεί, η οικονομία μας δεν είναι "ανταγωνιστική", οι Έλληνες προτιμούν το χάος από τη λιτότητα και άλλα τόσα που βαριέμαι να απαρριθμήσω.

Όμως η αναμάρτητη ενωμένη Γερμανία, ή τουλάχιστον η κυβέρνησή της μέχρι σήμερα ή μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που άλλαξε στάση, πλανάτο πλάνην οικτράν? Δε γνώριζε τα περί διαφθοράς όταν Γερμανικές εταιρίες έκαναν πάρτυ σκορπίζοντας τόνους μαύρου πολιτικού χρήματος στη χώρα μας? ThyssenKrupp, HDW, Hochtief, Siemens και όχι μόνο, η καγκελαρία είχε πλήρη άγνοια?

Και φυσικά το ζήτημα δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. Η πανίσχυρη Γερμανική οικονομία που αναδύθηκε μέσα από τις στάχτες, της σε χρόνο ρεκόρ, χάρη σε συμμαχικά κεφάλαια και τη σκληρή φθηνή εργασία Ελλήνων, Ιταλών, Τούρκων και άλλων εξαθλιωμένων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έχει ανάγκη να εξάγει. Εξάγει άρα υφίσταται και δεν εξάγει μόνο πολυτελή αυτοκίνητα αλλά και όπλα, ηλεκτρονικά, κατασκευές και άλλα βαριά προϊόντα. Για να εξάγει όμως, πρέπει να εισάγει κάποιος άλλος και όπως σε κάθε έγκλημα αναζητούμε τους υπεύθυνους πρώτα μεταξύ αυτών που έχουν όφελος. Έτσι και σ' αυτή την περίπτωση ο κύριος ωφελημένος από τη νομισματική ένωση ήταν η Γερμανική οικονομία. Για δύο δεκαετίες τουλάχιστον πραγματοποιούσε τις εξαγωγές της σε δικό της νόμισμα, με δικούς της όρους και γιγαντωνόταν μέρα με τη μέρα χάρη στην καλή πίστη των πελατών και εταίρων της. Όμως ήρθε η μέρα που οι εταίροι έγιναν εταίρες και όταν δεν είχαμε άλλους πόρους να εισάγουμε από καλοί φίλοι και σύμμαχοι γίναμε βάρος. Και καλά η Ελλάδα, η Ιταλία που πλήρωνε μέχρι τώρα το είκοσι τοις εκατό των Ευρωπαϊκών εισφορών, η Ιρλανδία που μέχρι χτες ήταν το διεθνές παράδειγμα των ρυθμών ανάπτυξης, η Ισπανία, η Πορτογαλία, όλοι άχρηστοι και μόνοι άξιοι οι Γερμανοί?

Φωνάζουν σήμερα οτι η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το Ευρώ, ακόμα και πως ήταν λάθος να μας κάνουν παρέα, όμως η "Δήλος" της συμμαχίας βρίσκεται επί Γερμανικού εδάφους και αισθάνομαι πως στην πραγματικότητα δε θέλουν εμάς εκτός ευρωζώνης αλλά το ταμείο τους. Η ευρωπαϊκή ένωση του Χέλμουντ Κόλ ήταν μια πολύ καλή ιδέα, η σημερινή ευρωπαϊκή ένωση κατάντησε εργαλείο κερδοσκοπίας. Μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ, όπως συζητείται έντονα αυτές τις μέρες, θα ευνοούσε σίγουρα και πάλι τη Γερμανική οικονομία η οποία θα έβγαινε ανταγωνιστική στις περιβόητες αγορές με ισχυρό μάρκο περίπου στο 0,70 του δολαρίου. Κατάρρευση του ευρώ τη στιγμή που η ευρωπαϊκή ένωση δεν έχει οφειλές έναντι τρίτων. Όμως μεταξύ εταίρων, η συμμετοχή στα κέρδη χωρίς συμμετοχή στις ζημιές, σε όρους εμπορικού δικαίου ονομάζεται λεόντιος εταιρία κυρία Μέρκελ και είναι έγκλημα. Όσο αρνείστε πεισματικά τη στήριξη των χωρών της ευρωζώνης που το έχουν ανάγκη συντηρείτε αυτό το έγκλημα.

Ναι στην Ελλάδα υπάρχει διαφθορά και τα χρέη της χώρας είναι σήμερα τεράστια, όμως αν υπήρχε άγνοια για το μαύρο πολιτικό χρήμα υπήρχε και για τους διεθνείς τοκογλύφους? Τι έκανε μέχρι σήμερα η ενωμένη ευρώπη για να προστατευθεί απ' αυτούς? Τι έκανε για να μη φτάσουν χώρες μέλη της σε κυβερνήσεις εθνικής συνεργασίας, εθνικής σωτηρίας ή εθνικής κενότητας. Η κυρία Μέρκελ το γνωρίζει καλά το θέμα γιατί από μια τέτοια κυβέρνηση προέρχεται.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή χρωστάει, αλλά σε ποιούς? Σε φίλους και εταίρους ή σε διεθνείς κερδοσκόπους? Ποιός είναι ο ισολογισμός των δανείων και των χρημάτων που έχουμε πληρώσει στις "αγορές" τα τελευταία χρόνια? Κι αν η ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί η δε θέλει να επωμιστεί τα βάρη μας τι θα μπορούσε να κάνει για να προστατευθεί από το παγκόσμιο καζίνο?

Η διαφθορά όμως δεν είναι Ελληνικό ιδίωμα και δεν αφορά μόνο τις χώρες που διασύρονται σήμερα ως μαύρα πρόβατα. Όπως λέει κι ο φίλος μου ο Διονύσης τα καλύτερα κοινωνικά στοιχεία χάθηκαν κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στα πεδία των μαχών και των διωγμών. Απέμειναν πίσω οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες αλώβητοι να αναπαράγουν το είδος τους επιλέγοντας ανενόχλητοι τις οραιότερες γκόμενες. Εθνοκάθαρση δεν έγινε σε καμία χώρα της ευρώπης.

Αν και οι "εθνικές συμφιλιώσεις" οφείλονται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κατάσταση ένα σύνθημα του τύπου "Βάρκιζα τέλος" δε θα έφερνε αποτέλεσμα, είναι πλέον αργά για κάτι τέτοιο. Σήμερα οι ισολογισμοί κάποιων εταιρειών συναγωνίζονται τους προϋπολογισμούς κάποιων κρατών, ακόμα και μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση, και δε θα εκπλαγώ αν δω χώρες να δανείζονται από εταιρείες. Το θέμα όμως είναι πως οι εταιρείες όταν δε μπορούν να αντλήσουν κέρδη από τις αγορές τα αντλούν από τους πολέμους, "ρυθμίζοντας" ταυτόχρονα και την αναλογία των πληθυσμών σε δοσίλογους και μαυραγορίτες που ανατροφοδοτούν τα διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα και τα καρτέλ.

Ζούμε την εποχή της εταιρειοκρατείας σε όρους μαφίας όπως την περιέγραψε ο John Perkins και το δόγμα του σοκ εκ μέρους των κυβερνήσεων όπως το περιγράφει η Naomi Klein.

Επιτέλους ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ποιές είναι οι εταιρείες και ποιές οι κυβερνήσεις? Κι αν ο ρόλος των εταιρειών είναι το κέρδος, ποιός είναι ο ρόλος των κυβερνήσεων και ποιός είναι ο δικός μας ρόλος έναντι των κυβερνήσεων αυτών?

Ενδεχομένως κάποιοι ευρωπαίοι, ή μη, πολίτες να κολακεύονται από τις επιθέσεις μίσους που δέχονται χώρες "χαμένες" στο παιχνίδι όπως η Ελλάδα όμως η πολιτική του μίσους δεν οδηγεί πουθενά. Ενδεχομένως να κολακεύονται και από τα κέρδη των εταιρειών των χωρών τους που προέρχονται από την τσέπη ανθρώπων σαν εμένα που ζω στην Ελλάδα όμως οι εταιρείες δεν έχουν πατρίδα. Οι κυβερνήσεις μας μας πρόδοσαν, όχι μόνο εμάς που αισθανόμαστε χαμένοι, αλλά και όσους αισθάνονται κερδισμένοι. Σ' αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές. Οι κερδοσκόποι δεν γνωρίζουν όρια, είναι ικανοί να σφάξουν την αγελάδα για λίγο κρέας αδιαφορόντας για το αυριανό γάλα. Άλλωστε αυτοί δεν πίνουν γάλα.

Οι κυβερνήσεις μας μας πρόδοσαν γιατί δουλειά τους ήταν να θέσουν τα όρια κι όχι να διευκολύνουν αυτούς που δε τα γνωρίζουν.

Όμως αν οι μαυραγορίτες κρατούν καλά, οι απανταχού δοσίλογοι πατούν σε ιδέες και επιχειρήματα που δεν πείθουν πια κανένα. Κατάφεραν να μολύνουν το σύνολο του πολιτικού κόσμου σε τέτοιο βαθμό που πλέον δε μπορούν να κρυφτούν ανάμεσσά του. Αποκαλύφθηκαν και εξέθεσαν και τους διπλανούς τους. Είναι καιρός να τους γυρίσουμε την πλάτη και να αναδείξουμε νέες ιδέες και νέα πρόσωπα.