Ψιλά γραμματα.

Μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια συνδρομητής, έλαβα από την cosmote ένα μήνυμα που με πληροφορεί πως θα πραγματοποιηθεί φραγή εισερχομένων και εξερχομένων κλήσεων στον αριθμό μου. Εκτός κι αν ανανεώσω το χρόνο ομιλίας μου, διαφορετικά θα προχωρήσουν σε διαγραφή εντός ολίγων μηνών. Σήμερα προχώρησαν στη φραγή. Τους ευχαριστώ θερμότατα, είναι για ‘μένα αυτή μια πρώτης τάξεως αφορμή, μια χρυσή ευκαιρία.

Ο συγκεκριμένος αριθμός ήταν ο προσωπικός μου. Ήταν ο αριθμός που όλα αυτά τα χρόνια κάλεσαν τόσοι και τόσοι διοργανωτές συναυλιών, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες, κινηματογραφικοί και τηλεοπτικοί παραγωγοί, γραφεία κάστινγκ. Ήταν ο αριθμός που καλούσαν οι φίλοι μου για να με βρουν και ήξεραν πως θα με έβρισκαν ό, τι μέρα ή ώρα κι αν τον σχημάτιζαν. Πόσες και πόσες δουλειές δεν κλείστηκαν απ’ αυτό το τηλέφωνο, πόσα και πόσα ραντεβού, πόσα φλερτ δεν έγιναν ακόμα. Τώρα πια όμως δεν έχω δουλειά, παντρεύτηκα και τους φίλους μου έχω την ευκαιρία να τους βλέπω ή να τους ακούω αραιά και που. Είναι αυτό που λέμε, “δε χτυπάει το τηλέφωνο”.

Τον κρατούσα αυτό τον αριθμό ως ανάμνηση του παρελθόντος, αλλά και για μια ώρα ανάγκης. Είχα ένα μικρό υπόλοιπο και έπαιρνα μαζί μου τη συσκευή, ευχόμενος να χτυπήσει για κάποια δουλειά ή απευχόμενος ότι θα με πάρουν από τον παιδικό σταθμό επειδή κάτι συνέβη και θα χρειαστεί να σπεύσω. Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι συμπολίτες μου δηλαδή.

Στην αρχή είπα, εντάξει, θα τους δίνω ένα ευρώ το τρίμηνο, γιατί τόσο έχω. Αν χρειάζεται ντε και καλά να φαίνεται κίνηση στο λογαριασμό μου αυτό θα κάνω. Όμως γρήγορα διαπίστωσα πως το ελάχιστο ποσό που δέχονται είναι δεκαπλάσιο. Και το χειρότερο είναι πως αν στο διάστημα αυτό δεν κάνω χρήση του ποσού, αυτό διαγράφεται υπέρ της εταιρίας. Κάτι παρόμοιο δε συνέβη ούτε κατά το μικρό διάστημα παραμονής μου στις Ηνωμένες πολιτείες, τον κατ’ άλλους αδηφάγο δράκο του καπιταλισμού. Όσο ο λογαριασμός μου είχε υπόλοιπο, λειτουργούσε κανονικά, απλούστατα διότι κάθε σοβαρή εταιρία τηλεπικοινωνιών γνωρίζει πως μπορεί να μην έχει άμεσο κέρδος από ένα συνδρομητή, έχει όμως σημαντικό έμμεσο από τις κλήσεις που εκείνος δέχεται.

Ουδέποτε συμφώνησα, προφορικώς ή γραπτώς, με τους συγκεκριμένους όρους. Ούτε και με τις συνεχείς τιμολογιακές αυξήσεις που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Απλά κάποιοι τους αποφάσισαν και μου τους ανακοίνωσαν. Εδώ βέβαια δε ζητήθηκε η γνώμη μου για σοβαρότερα θέματα ή ακόμα κι όταν ζητήθηκε, απλά δεν ελήφθη υπόψιν, βλέπε δημοψήφισμα. Ούτε έχω ιδέα με βάση ποιο νομικό τερτίπι με υποχρεώνουν ξαφνικά να πληρώνω με το ζόρι για να έχω την πολυτέλεια να διατηρώ τηλεφωνικό αριθμό. Δεν έχει καμία σημασία αν η συμφωνία μου για τους όρους χρήσης του έγινε πριν από χρόνια, η συμφωνία είναι συμφωνία. Ούτε θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου να παραχωρώ το δικαίωμα σε κάποιον να μεταβάλλει τη συμφωνία του μαζί μου μονομερώς, είναι ζήτημα αρχής. Τι γίνεται όμως με τις νέες συμφωνίες?

Πριν λίγους μήνες υπέγραψα συμβόλαιο με τη wind για σταθερή τηλεφωνία και internet. Στα πλαίσια της συμφωνίας μου έδιναν “δώρο” δύο κάρτες με δωρεάν χρόνο και δεδομένα αντίστοιχα. Πουθενά στους όρους που υπέγραψα δεν αναφερόταν ρητώς η συχνότητα με την οποία ήμουν υποχρεωμένος να ανανεώνω τις κάρτες. Το αν θα έπρεπε ή όχι μια τόσο σημαντική πληροφορία να είναι ξεκάθαρη είναι μια άλλη συζήτηση. Ειδικά στην περίπτωση που το καθεστώς άλλαξε τόσο πρόσφατα και σε τέτοιο βαθμό. Κάποιος δικηγόρος θα μπορούσε να μου πει πως δε χρειαζόταν να αναφέρεται ρητώς διότι ο πολίτης δεν μπορεί να επικαλεστεί τη λεγόμενη “άγνοια του νόμου”. Κι όπως είπε και κάποιος πολιτικός “Ό, τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό”. Όμως εγώ που δεν είμαι ούτε δικηγόρος ούτε πολιτικός θα πω κάτι πιο απλό. Δεν αναφερόταν ξεκάθαρα διότι πολύ απλά εγώ δε θα είχα προχωρήσει στη συμφωνία. Φυσικά δε θα αναφερθώ στο γεγονός ότι η υπογραφή μου ζητήθηκε “χάριν ευκολίας” στην εξώπορτα του σπιτιού μου από κάποιο κούριερ, καθότι κράτησα το συμβόλαιο και το μελέτησα πριν το υπογράψω, ως όφειλα.

Κατόπιν καταγγελίας μου στην αρμόδια ελεγκτική αρχή, με το πομπώδες όνομα “Εθνική επιτροπή τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομείων”, η εταιρία τηλεπικοινωνιών περιορίστηκε στο να μου στείλει μια ενημερωτική επιστολή σχετικά με τις χρεώσεις και τις υποχρεώσεις μου. Τον τιμοκατάλογό τους δηλαδή.

Η επιστολή ήρθε με τη δική της ιστορία. Η ιδιωτική ταχυδρομική εταιρία, ενώ είχε πληρωθεί να μου παραδώσει την επιστολή, την πρώτη μέρα αρκέστηκε να μου στείλει γραπτό μήνυμα πως η παράδοση βρισκόταν στα τοπικά γραφεία τους, (για την περίπτωση που επιθυμούσα να την παραλάβω ο ίδιος). Τη δεύτερη μέρα χωρίς να χτυπήσουν το κουδούνι, μου άφησαν ένα αυτοκόλλητο στην πόρτα μου. Την τέταρτη μέρα και κατόπιν διαμαρτυρίας βρήκα την επιστολή στην είσοδο του σπιτιού μου. Αναρωτιέμαι βεβαίως, αν αυτό αποτελεί πάγια τακτική.

Και κάπως έτσι διαγράφονται σήμερα χιλιάδες αριθμοί συμπολιτών μου. Διαβάζω στο διαδίκτυο πως η νέα “στρατηγική”, (όλα στρατηγική τα βαφτίζουν αυτοί οι μάνατζερ) των εταιριών τηλεπικοινωνιών, έχει να κάνει με την ανάγκη αναζήτησης πόρων, για την ανάπτυξη των νέων ευρυζωνικών τους δικτύων. Κάτι σαν τους εθνικούς δρόμους που έγιναν ιδιωτικοί εν μια νυκτί και τους πληρώναμε προκαταβολικώς πριν αυτοί ολοκληρωθούν. Θα μου πεις αυτά είναι ψιλά γράμματα, εδώ ο κόσμος καίγεται, αυτά σε πείραξαν? Βεβαίως και με πείραξαν. Το γεγονός ότι η βία είναι κατακερματισμένη δε σημαίνει ότι παύει να είναι βία. Επίσης ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Έτσι λοιπόν, οι διοικητές-καταφερτζήδες, (μάνατζερ ακούγεται πιο επίσημο) κατάφεραν με τη φθηνή τους πρακτική αυτό που ενδεχομένως δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση. Το πήρα απόφαση λοιπόν, δε χρειάζομαι τηλέφωνο, ας μου το κόψουν να δω τι θα καταλάβουν. Δόξα το θεό, πρόλαβα να ζήσω σε μια εποχή που δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Και δεν ήταν καθόλου άσχημη αυτή η εποχή, μια χαρά επιβιώσαμε. Δε θα σπαταλήσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο μου μαζί τους. Δε θα χρειάζεται να κουβαλάω μαζί μου συνεχώς μια συσκευή, ούτε θα νοιάζομαι να τη φορτίζω καθημερινώς σα να ταΐζω προζύμι, ούτε θα έχω τα μάτια μου συνεχώς κολλημένα πάνω της. Κι αν κάποιος θέλει να με βρει, ας μπει στον ελάχιστο κόπο να με αναζητήσει, δε θα κρύβομαι. Ίσως κι εκείνος ανακαλύψει πως η αξία αυτής της αναζήτησης είναι σημαντικότερη από την ευκολία της φορητής συσκευής. 

Τώρα πάω να φάω γιαούρτι ν' ασπρίσω. 

Ο Καζαμπούμπου, Θέμης Αγγελόπουλος